Utrwalacz Chwili Wpisy

Zaczyna się od zaproszenia do grupy na Facebooku. Dostaję je od dobrej koleżanki Eweliny, ale zupełnie bez kontekstu i słowa komentarza. No to klikam i jestem. Okazuje się, że moje uprawianie sportu to nic w porównaniu do tego co zobaczyłem tam. Każdy wrzuca post, że choćby spacer zrobił czy przebiegł 2 km po przeziębieniu czy kontuzji. Każdy się wspiera i dopinguje, nie ma hejtu czy uszczypliwych uwag. Czyżbym trafił w idealne miejsce? Po kilku dniach pojawia się post: wyjazd w góry – Turbacz. Zbiórka o 5 rano bo plan ambitny, a trzeba dojechać jeszcze. No to pytam w komentarzu czy ja też mogę się dołączyć. Odpowiedź: Jasne! Dzień wcześniej jestem na trasie Półmaratonu Dąbrowskiego, jeżdżę rowerem wzdłuż trasy dopinguję ludzi dyskutuję i komentuję tempo uczestników wśród widzów. Jeszcze rundka po lasach na rowerze wspólnie z przyjacielem i 40 km z kawałkiem mam w nogach. Więcej nie robię bo jutro wyjście w góry. Rano wita mnie Mariusz ze Sławkiem. Humory dopisują i zjeżdżają się kolejne osoby. Ląduję w aucie z Mariuszem, jego partnerką i Magdą. Jest sympatycznie cała droga mija szybko na rozmowie i podziwianiu widoków. Jedziemy na miejsce i od samego początku jest zabawnie bo nie wiadomo gdzie zaczynamy wędrówkę. Poznaję fajnych, ludzi grupki się wymieniają tu zagadam z tymi tam z tamtymi. Jest fajnie, a dla mnie dopiero początek ;). Mamy początek kwietnia.

Marzec to był taki sobie czas, ale z perspektywy ponad pół roku konieczny. W ramach samostanowienia o sobie pożegnałem się z rodziną przy świątecznym stole i wsiadłem w mój samochód. Kierunek? Sudety – Kletno, a dokładniej Śnieżnik, a będąc już super dokładnym: Schronisko na Śnieżniku. Cała droga upłynęła pod znakiem obserwacji ciekawego zjawiska jakim był piasek z nad Afryki unoszący się w powietrzu i tworzący ciekawy efekt żółtego nieba.

Do Kletna dotarłem już po zmroku. Zaparkowałem, przygotowałem się i w świetle czołówki ruszyłem do schroniska. Niebo tej nocy było niemal bezchmurne. W schronisku, okazało się, że tylko na mnie czekają i jedyne co poza kluczem mogę dostać to piwo. Rano 1 kwietnia poszedłem na szlak. Wybór był ambitny. Śnieżnik i Sky Bridge 721 to szlak na jakieś 30km. Widoki niesamowite, nawet wtedy, kiedy na szczycie „Blendera” widoczność była niewielka. Nawet nie myślałem, że tak szybko powtórzę ten szlak, ale o tym później. 😉

No coż… mamy 2 grudnia śnieg sypie od kilkunastu godzin bez przerwy niemal. Zdjęcia gotowe są od dawna. choć dziś dodałem kilka do folderu.

Co tu dużo mówić, doskonały wypad po Helu rowerem i przedłużonym sierpniowym weekendzie w Bieszczadach. Świetna pogoda. Wiało i to momentami bardzo, miałem dwa czy trzy momenty, że zastanawiałem się: czy to ma sens? Było jednak warto, dla tych spotkań, rozmów, widoków i kontrolowanej samotności. Dużo mi ten wyjazd pokazał i dał kopa na następne wyjazdy. Planowanie okazało się bardzo pomocne, zaplanowałem wiele rzeczy przed i dzięki temu nie było w zasadzie niespodzianek, a nawet w niektórych momentach nagroda za moją przezorność. Opłaciło się jednym słowem. Pogoda wynagrodziła początkowe trudności i mogłem zrobić doskonałe zdjęcia. Teraz tylko robić formę na wiosnę i ogarnąć pare wyjazdów zimowych.

Aaaaach! Zdjęcia! No to poniżej.

Kiedy widać z drogi płaskie górki to od razu masz wrażenie, że to ktoś zaprojektował. Wniesienie z idealnie, zdawałoby się, płaskim szczytem to musi być kamieniołom, albo jakaś budowla hydrotechniczna. A tu jednak nie…. To jest jednak intrygujące. Szlaki nie są trudne ani wymagające. Za to widoki przy dobrej pogodzie rekompensują każdy wysiłek włożony w podejście. Polecam szczególnie jesienią tak jak wczesną, jaki późną. Pogoda może być kapryśna, ale spokój na szlaku i poczucie pustki robią ogromne wrażenie. W tym roku wróciłem po 10 latach w te strony i przyznam szczerze, że zapamiętałem je inaczej. Góry się nie zmieniły, ale obrazy w głowie już tak. Gorąco polecam.

Adršpašskie Skały

Skoro już będziesz w okolicy Parku Narodowego Gór Stołowych, poważnie rozważ odwiedzenie skalnego miasta w Czechach. Tam tego wszystkiego jest więcej i więcej na mniejszym obszarze, łatwiejsze do zobaczenia może się wydawać bardziej kolorowe, ale moim zdaniem nie jest piękniejsze niż góry stołowe. Choć kto to rozstrzygnie?